ایران مطلب: رسم خواستگاری و بلهبران در گذشته ایجاب
میکرد که پس از آن که میان خانوادههای عروس و داماد دربارهی مهریه و
دیگر خرجهای ازدواج توافق به دست میآمد و قبالهی عقد نیز نوشته میشد،
آن گاه عروس را بزککرده بر یک کرسی که در آن زمان جای نشستن مهتران و
بزرگان بود، مینشاندند.
در آن زمان از مبل و صندلی خبری نبود و کهتران
نیز بر چهارپایه مینشستند و او را در برابر تماشای دوشیزگان و بانوان محله
و آبادی قرار میدادند.
نشستن عروس بر کرسی و نمایش او برای اهالی محل
این معنی را داشت که پس خانوادهی عروس درخواستهای خود را به خانوادهی
داماد قبولانده و یا تحمیل نموده است که اکنون عروس خود را بر کرسی نشانده
است.
از این رو این اصطلاح اندکاندک دامنهی معنایی گستردهتری یافت و
مجازاً در مورد قبولاندن حرف و عقیده به کار رفت و تبدیل به یک ضربالمثل
شد. (هرگاه کسی در اثبات نظر خود پای فشاری کند و سرانجام آن را به دیگری
بقبولاند و یا تحمیل نماید، میگویند : سرانجام حرفش را به کرسی نشاند )